Πέμπτη 09-10-2003
Κάθε ανάμνηση έχει χαράξει το δικό της σημάδι βαθιά μέσα στην ψυχή μας. Κάθε μας σκέψη πηγάζει από το παν. Από όλα όσα ζήσαμε μέχρι εκείνη την στιγμή, την οποία υπάρχουμε. Κάθε στοιχείο που υπάρχει στη Γη, κάθε αίσθηση, κάθε λέξη που αντιλαμβάνεται το μυαλό μας, δημιουργούν συνειρμούς. Ατελείωτους συνειρμούς σκέψεων που υπάρχουν μπροστά σε ό,τι ζήσαμε. Απέραντους συνειρμούς που ξετυλίγουν μπροστά μας ολοζώντανες εμπειρίες. Εμπειρίες φρικιαστικές, τρομαγμένες, πληγωμένες εμπειρίες. Μα κι εμπειρίες πρωτόγνωρες, αγνές, καθαρές όπως εκείνες που γνωρίσαμε από μικρά παιδιά. Τότε που ήμασταν ακόμη ελεύθερα, ανόθευτα, αληθινά! Τότε που δεν είχαν προλάβει να μας διαστρεβλώσουν την προσωπικότητα, να μας επιβάλλουν τις δικές τους ιδέες. Τότε που η Ψυχή μας ήταν καθάρια και πίστευε μονάχα στον δικό της Θεό. Σε εκείνον που είχε μέσα στην Καρδιά και όχι σε αυτόν που μας επέβαλαν οι άνθρωποι.
Γνωρίζω πως το κείμενό μου περιέχει λάθη. Δεν διόρθωσα πολλά από τότε. Θα ήθελα, όμως, να προσθέσω κάτι στο τέλος. Δυο τελευταίες προτάσεις, οι οποίες δεν υπάρχουν παραπάνω: "Θα προλάβουμε, άραγε, να ξυπνήσουμε ή όταν το δούμε θα είναι πια πολύ αργά για την Ελευθερία;"
Με εκτίμηση
κι αγάπη,
Στέλλα Γιανναδάκη
Κάθε ανάμνηση έχει χαράξει το δικό της σημάδι βαθιά μέσα στην ψυχή μας. Κάθε μας σκέψη πηγάζει από το παν. Από όλα όσα ζήσαμε μέχρι εκείνη την στιγμή, την οποία υπάρχουμε. Κάθε στοιχείο που υπάρχει στη Γη, κάθε αίσθηση, κάθε λέξη που αντιλαμβάνεται το μυαλό μας, δημιουργούν συνειρμούς. Ατελείωτους συνειρμούς σκέψεων που υπάρχουν μπροστά σε ό,τι ζήσαμε. Απέραντους συνειρμούς που ξετυλίγουν μπροστά μας ολοζώντανες εμπειρίες. Εμπειρίες φρικιαστικές, τρομαγμένες, πληγωμένες εμπειρίες. Μα κι εμπειρίες πρωτόγνωρες, αγνές, καθαρές όπως εκείνες που γνωρίσαμε από μικρά παιδιά. Τότε που ήμασταν ακόμη ελεύθερα, ανόθευτα, αληθινά! Τότε που δεν είχαν προλάβει να μας διαστρεβλώσουν την προσωπικότητα, να μας επιβάλλουν τις δικές τους ιδέες. Τότε που η Ψυχή μας ήταν καθάρια και πίστευε μονάχα στον δικό της Θεό. Σε εκείνον που είχε μέσα στην Καρδιά και όχι σε αυτόν που μας επέβαλαν οι άνθρωποι.
Μας άλλαξαν, μας έκοψαν σύμφωνα με τα δικά τους μέτρα και σταθμά. Μας ενέταξαν στο σύστημα της κοινωνίας. Ένα σύστημα που παρέχει σχολεία, όπου μας έμαθαν να σκεφτόμαστε με τον δικό τους τρόπο. Μας δίδαξαν την αλήθεια από την δική τους σκοπιά. Μας έμαθαν το σωστό και το λάθος σύμφωνα με τα δικά τους πιστεύω. Και ορίστε τώρα, καμαρώστε μας! Γίναμε άνθρωποι. Ενήλικοι πολίτες! Μεγαλώσαμε και γίναμε άβουλα όντα δίχως δικά μας ιδανικά και δική μας προσωπικότητα. Μας κατάντησαν σύγχρονα ρομπότ ενταγμένα στην κοινωνία. Μας έμαθαν να μην αντιδράμε, να μην κλαίμε, να μην φωνάζουμε. Μας εκπαίδευσαν έτσι ώστε να μπορούν να μας ποδοπατούν, να μπορούν να μας κλέβουν, να μας βιάζουν, να μας σκοτώνουν κι εμείς να μην μπορούμε να αντιδράσουμε. Να μην αντιδρούμε γιατί πιστεύουμε στην δική τους δικαιοσύνη, στη δική τους δημοκρατία, στα δικά τους ιδανικά! Έτσι όπως μας τα δίδαξαν.
Μας χάρισαν δική τους ταυτότητα. Μας έδωσαν κωδικούς αριθμούς. Μας επέβαλλαν φόρους, ποινές, πρόστιμα. Και για αντάλλαγμα μας παρέχουν ανύπαρκτη και εικονική προστασία.
Μόνο που ξέχασαν κάτι σημαντικό! Το βασικότερο απ’ όλα. Ξέχασαν ότι είμαστε άνθρωποι. Έχουμε σάρκα κι αίμα, πνιγμένες ανάγκες, μαστιγωμένες επιθυμίες, τσακισμένες ελπίδες κι όνειρα.
Γιατί… τώρα που το ξανασκέφτομαι… ίσως και να μην είμαστε άνθρωποι. Πού είναι τα όνειρά μας; Πού είναι οι αγνές, οι πρωτόγνωρες εμπειρίες μας; Πού είναι η παιδική μας ξενοιασιά; Η ελευθερία της Ψυχής μας; Η ελευθερία της σκέψης, της βούλησης, της επιθυμίας; Της Δικιάς μας επιθυμίας! Πού είναι τα ανόθευτα και γλυκά συναισθήματα όπου ζούσαμε μικροί; Ζούμε μονάχα για να εξυπηρετούμε τον σκοπό του κράτους ή τους σκοπούς των κρατών; Ζούμε μόνο για να δουλεύουμε και να πληρώνουμε; Τελικά, γιατί ζούμε; Ζούμε για εμάς;
Χάσαμε την παιδική ανεμελιά μας, την προσωπικότητά μας, την αξιοπρέπειά μας. Μας κατάντησαν φτηνούς και δυστυχισμένους πολίτες, μέσα σ’ ένα αχόρταγο και ανελέητο σύστημα εξουσίας!
Το συγκεκριμένο κείμενο γράφτηκε πριν από πολλά χρόνια. Άνοιξα τα συρτάρια όπου είχα τοποθετήσει τα εφηβικά ποιήματα, τις νεανικές μου σκέψεις και τα διάβασα ξανά με συγκίνηση! Το συγκεκριμένο κείμενο το έγραψα Πέμπτη 9 Οκτωβρίου 2003. Αυτήν την ημερομηνία γράφω επάνω στο χαρτί. Όμως, μοιάζει να είναι σημερινό! Φαίνεται να γράφτηκε πρόσφατα, έπειτα από την πανδημία. Απ’ όσο θυμάμαι όταν έγραφα αυτές τις γραμμές, είχα στο μυαλό μου τις τότε συζητήσεις που άκουγα στις ειδήσεις για την υποχρεωτική σήμανση των ζώων συντροφιάς από το 2003. Αν και χαίρομαι που σήμερα υπάρχει αυστηρός νόμος για τους κακοποιούς των ζώων και όλων των ζωών του πλανήτη μας –εκτός του ανθρώπινου είδους– όταν άκουσα αυτό με το ηλεκτρονικό τσιπάκι, τρομοκρατήθηκα! Αρχικά σκέφτηκα ότι θα μας επιβάλουν να πληρώνουμε φόρο για τα κατοικίδιά μας. Ύστερα, η αμέσως επόμενη σκέψη μου ήταν πως ό,τι επιβάλουν στα σκυλιά, σε μερικά χρόνια από σήμερα, θα το επιβάλουν και σε εμάς, τους ανθρώπους... Και τελικά τα κατάφεραν! Κατάντησαν την ζωή μας μία Υποχρεωτική Ηλεκτρονική Υπεύθυνη Δήλωση.
Μας χάρισαν δική τους ταυτότητα. Μας έδωσαν κωδικούς αριθμούς. Μας επέβαλλαν φόρους, ποινές, πρόστιμα. Και για αντάλλαγμα μας παρέχουν ανύπαρκτη και εικονική προστασία.
Μόνο που ξέχασαν κάτι σημαντικό! Το βασικότερο απ’ όλα. Ξέχασαν ότι είμαστε άνθρωποι. Έχουμε σάρκα κι αίμα, πνιγμένες ανάγκες, μαστιγωμένες επιθυμίες, τσακισμένες ελπίδες κι όνειρα.
Γιατί… τώρα που το ξανασκέφτομαι… ίσως και να μην είμαστε άνθρωποι. Πού είναι τα όνειρά μας; Πού είναι οι αγνές, οι πρωτόγνωρες εμπειρίες μας; Πού είναι η παιδική μας ξενοιασιά; Η ελευθερία της Ψυχής μας; Η ελευθερία της σκέψης, της βούλησης, της επιθυμίας; Της Δικιάς μας επιθυμίας! Πού είναι τα ανόθευτα και γλυκά συναισθήματα όπου ζούσαμε μικροί; Ζούμε μονάχα για να εξυπηρετούμε τον σκοπό του κράτους ή τους σκοπούς των κρατών; Ζούμε μόνο για να δουλεύουμε και να πληρώνουμε; Τελικά, γιατί ζούμε; Ζούμε για εμάς;
Χάσαμε την παιδική ανεμελιά μας, την προσωπικότητά μας, την αξιοπρέπειά μας. Μας κατάντησαν φτηνούς και δυστυχισμένους πολίτες, μέσα σ’ ένα αχόρταγο και ανελέητο σύστημα εξουσίας!
Το συγκεκριμένο κείμενο γράφτηκε πριν από πολλά χρόνια. Άνοιξα τα συρτάρια όπου είχα τοποθετήσει τα εφηβικά ποιήματα, τις νεανικές μου σκέψεις και τα διάβασα ξανά με συγκίνηση! Το συγκεκριμένο κείμενο το έγραψα Πέμπτη 9 Οκτωβρίου 2003. Αυτήν την ημερομηνία γράφω επάνω στο χαρτί. Όμως, μοιάζει να είναι σημερινό! Φαίνεται να γράφτηκε πρόσφατα, έπειτα από την πανδημία. Απ’ όσο θυμάμαι όταν έγραφα αυτές τις γραμμές, είχα στο μυαλό μου τις τότε συζητήσεις που άκουγα στις ειδήσεις για την υποχρεωτική σήμανση των ζώων συντροφιάς από το 2003. Αν και χαίρομαι που σήμερα υπάρχει αυστηρός νόμος για τους κακοποιούς των ζώων και όλων των ζωών του πλανήτη μας –εκτός του ανθρώπινου είδους– όταν άκουσα αυτό με το ηλεκτρονικό τσιπάκι, τρομοκρατήθηκα! Αρχικά σκέφτηκα ότι θα μας επιβάλουν να πληρώνουμε φόρο για τα κατοικίδιά μας. Ύστερα, η αμέσως επόμενη σκέψη μου ήταν πως ό,τι επιβάλουν στα σκυλιά, σε μερικά χρόνια από σήμερα, θα το επιβάλουν και σε εμάς, τους ανθρώπους... Και τελικά τα κατάφεραν! Κατάντησαν την ζωή μας μία Υποχρεωτική Ηλεκτρονική Υπεύθυνη Δήλωση.
Γνωρίζω πως το κείμενό μου περιέχει λάθη. Δεν διόρθωσα πολλά από τότε. Θα ήθελα, όμως, να προσθέσω κάτι στο τέλος. Δυο τελευταίες προτάσεις, οι οποίες δεν υπάρχουν παραπάνω: "Θα προλάβουμε, άραγε, να ξυπνήσουμε ή όταν το δούμε θα είναι πια πολύ αργά για την Ελευθερία;"
Με εκτίμηση
κι αγάπη,
Στέλλα Γιανναδάκη
Copyright: Στέλλα Γιανναδάκη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Ευχαριστούμε !