Υπάρχει μία αληθινή ιστορία, πίσω από την ιστορία.
Να, γιατί έγραψα αυτό το βιβλίο!Από παλιά είχα θέμα με την εμφάνισή μου. Είχα παραπάνω κιλά, τα οποία με ενοχλούσαν. Ακόμα είχα πολύ χοντρά πόδια. Δεν μου άρεσαν καθόλου τα πόδια μου.
Πάντοτε είχα την κακή συνήθεια να ζηλεύω ό,τι έχουν οι άλλοι και να μην εκτιμώ τίποτε από όσα έχω εγώ. Κι αυτό πηγάζει από τα παιδικά μου χρόνια. Έτσι όταν ήμουν δεκαέξι χρονών, ξεκίνησα την πρώτη εξαντλητική δίαιτα μαζί με γυμναστική, προσπαθώντας να ομορφύνω. Από τα 62 κιλά που ήμουν, κατέβηκα περίπου στα 46 μέσα σε τρεις μήνες. Οι γονείς μου, ως υπερπροστατευτικοί που είναι, έπαθαν πανικό και φώναζαν πως κινδύνευα από νευρική ανορεξία. Όμως, ούτε νοσηλεύτηκα σε νοσοκομείο ούτε μου έδωσε τέτοια διάγνωση γιατρός. Και ειλικρινά, δεν πιστεύω ότι είχα κάτι τέτοιο. Απλώς είχε κολλήσει το μυαλό μου. Γιατί να έχω τέτοια πόδια και τα πόδια μου να μην είναι Ίσια, Μακριά και Λεπτά;
Προσπαθούσα σκληρά να λεπτύνω τα πόδια μου, αλλά η κατασκευή του σώματός μου είναι τέτοια, που όσα κιλά κι αν χάσω, πάντα τα πόδια μου θα είναι πιο "γεμάτα". Φυσικά, το πρόβλημα δεν ήταν στα πόδια μου αλλά στην αυτοεκτίμησή μου!
Έτσι, μια μέρα πήγα στο γυμναστήριο απογοητευμένη κι εξαντλημένη, κάθισα σε ένα ποδήλατο και κοιτάζοντάς με στον καθρέπτη, ο οποίος βρισκόταν ακριβώς απέναντί μου, άρχισα να σκέφτομαι: «Μα πώς είμαι έτσι; Είμαι χάλια! Και τι απαίσια πόδια που έχω; Γιατί ο Θεός έπρεπε να δώσει σε εμένα αυτό το σώμα;»
Κι ενώ σκεφτόμουν όλα αυτά, κοίταξα στο διπλανό ποδήλατο, όπου καθόταν ένα κορίτσι· ένα πολύ όμορφο κορίτσι! Αν και ήταν καθιστή, φαινόταν ψηλή και είχε λεπτά πόδια. Τα μαλλιά της ήταν κατάμαυρα κι όλο μακριές μπούκλες πλαισίωναν το πρόσωπό της. Είχε όμορφο δέρμα, γλυκά χαρακτηριστικά σαν νεράιδα με κατακόκκινα μαγουλάκια και χείλη. Έβγαζε μια ομορφιά από μέσα της, μια αυτοεκτίμηση κι αξιοπρέπεια. Την ζήλεψα τόσο πολύ που είπα από μέσα μου: «Αχ... Μακάρι να ήμουν στη θέση της»!
Μόλις το σκέφτηκα αυτό, βλέπω μία άλλη κοπέλα να έρχεται κοντά της, να πιάνει προσεκτικά ένα ένα τα πέλματα των ποδιών της και να τα κατεβάζει από τα πετάλια του ποδηλάτου. Ύστερα, την βοήθησε να σταθεί όρθια. Όταν η κοπέλα στάθηκε όρθια, περπάτησε μόνη της, δίχως βοήθεια. Όμως, τα πέλματά της δεν κοιτούσαν ευθεία μπροστά όπως τα πέλματα όλων μας, αλλά έβγαιναν προς τα έξω. Και περπατούσε με αυτόν τον τρόπο.
Εκείνη τη στιγμή έπαθα σοκ, λες και κάποιος μού έδωσε ένα δυνατό χαστούκι! Πόσο απερίσκεπτη μπορεί να ήμουν; Δες αυτή την κοπέλα, ένα τόσο σοβαρό πρόβλημα που είχε και το αντιμετώπιζε τόσο γενναία και με αξιοπρέπεια! Κι εγώ πόσο αχάριστα και απερίσκεπτα είχα φερθεί; Ήμουν αδύναμη και δεν εκτιμούσα τίποτε από όσα έχω. Ούτε τα πόδια μου ούτε και τον εαυτό μου. Όμως, εκείνο το κορίτσι ήταν Δυνατό. Ήξερε να ζει και να εκτιμάει την ζωή της. Εκτιμούσε αυτό που είχε. Εκτιμούσε αυτό που είναι. Την θαύμασα, κι ακόμη τη θαυμάζω!
Αυτή η ιστορία γυρνούσε για χρόνια μέσα στο κεφάλι μου –σαν αίσθηση και σαν εικόνα. Δεν μπορώ να ξεχάσω αυτό που ένιωσα τότε· την στιγμή που είδα την κοπέλα να περπατάει. Μου έχει μείνει αξέχαστη εκείνη η στιγμή. Κι αυτό που σκέφτηκα με πείραξε πολύ. Γιατί να σκεφτώ έτσι, και να ζηλέψω εκείνο το κορίτσι; Τι είχε εκείνη που δεν είχα εγώ; Για μερικά χρόνια με βασάνιζε αυτή η σκέψη.
Κάπως έτσι βγήκε Το Ταξίδι Της Θάλασσας. Ήθελα να πω στους ανθρώπους να μην ζηλεύουν ο ένας αυτό που έχει ο άλλος, αλλά να εκτιμούν και να χαίρονται για όσα έχουν! Για τα χαρίσματά τους. Για την εμφάνισή τους. Να χαίρονται γι’ αυτό που είναι, γι’ αυτό που ξέρουν να κάνουν! Έτσι έβαλα τους δύο ήρωες μου, τον Ήλιο και την Θάλασσα, να ζηλεύουν ο ένας την θέση του άλλου και στο τέλος με τα καμώματά τους να προκαλούν οικολογική καταστροφή στη Γη, ώστε να δείξω πόσο καταστροφικό είναι να μην αισθάνεσαι ευγνωμοσύνη γι’ αυτά που έχεις! Αυτό έγινε το κεντρικό μήνυμα τής ιστορίας μου.
Η Θάλασσα λέει: «Δεν θα παραπονεθώ ποτέ ξανά. Ούτε θα θελήσω να γίνω κάτι άλλο από αυτό που είμαι».
Και ο Ήλιος: «Ποτέ δεν θα ζηλέψω ξανά την θέση κάποιου άλλου. Καθετί στον κόσμο έχει τη δική του ξεχωριστή αξία και τη δική του ομορφιά!»
Κι αυτό, γιατί εγώ πριν από πολλά χρόνια ζήλεψα ένα κορίτσι κι ευχήθηκα να ήμουν στη θέση της. Μάλλον, ζήλεψα την Δύναμή της και τον τρόπο που αντιμετώπιζε την ζωή. Με τόση γενναιότητα και θάρρος! Θα ήθελα να τής αφιερώσω Το Ταξίδι Της Θάλασσας.
Πιστεύω πως τίποτα στην ζωή μου (ή στην ζωή μας) δεν γίνεται τυχαία. Προσωπικά πιστεύω ότι αυτό το κορίτσι βρισκόταν εκεί για να μού διδάξει κάτι. Δεν ήταν σύμπτωση. Είμαι σίγουρη πως η ζωή μας μάς δίνει πολλά τέτοια δώρα-ευκαιρίες για να μάς βοηθήσει. Μπορεί να είναι το Σύμπαν ή άγγελοι από τον ουρανό ή κάτι άλλο. Πάντως, η ζωή μου είναι γεμάτη από τέτοιες Ιστορίες! Άλλες τις έκανα παραμύθια κι άλλες ωριμάζουν ακόμη μέσα μου... ώσπου να γίνουν κάτι.
Ίσως για έναν άλλο άνθρωπο –που πιστεύει μονάχα στην ύλη– αυτό να ήταν κάτι τυχαίο, που απλά το είδε και μετά η σκέψη έφυγε φευγαλέα από μέσα του· χωρίς να αφήσει τίποτα. Όμως όχι! Καθετί που περνάμε μάς βοηθάει να αλλάξουμε, να εξελιχθούμε, να γίνουμε ωριμότερες Ψυχές. Και ίσως όλες αυτές οι "Συμπτώσεις" να μάς έρχονται από τον Ουρανό!
Έτσι, μια μέρα πήγα στο γυμναστήριο απογοητευμένη κι εξαντλημένη, κάθισα σε ένα ποδήλατο και κοιτάζοντάς με στον καθρέπτη, ο οποίος βρισκόταν ακριβώς απέναντί μου, άρχισα να σκέφτομαι: «Μα πώς είμαι έτσι; Είμαι χάλια! Και τι απαίσια πόδια που έχω; Γιατί ο Θεός έπρεπε να δώσει σε εμένα αυτό το σώμα;»
Κι ενώ σκεφτόμουν όλα αυτά, κοίταξα στο διπλανό ποδήλατο, όπου καθόταν ένα κορίτσι· ένα πολύ όμορφο κορίτσι! Αν και ήταν καθιστή, φαινόταν ψηλή και είχε λεπτά πόδια. Τα μαλλιά της ήταν κατάμαυρα κι όλο μακριές μπούκλες πλαισίωναν το πρόσωπό της. Είχε όμορφο δέρμα, γλυκά χαρακτηριστικά σαν νεράιδα με κατακόκκινα μαγουλάκια και χείλη. Έβγαζε μια ομορφιά από μέσα της, μια αυτοεκτίμηση κι αξιοπρέπεια. Την ζήλεψα τόσο πολύ που είπα από μέσα μου: «Αχ... Μακάρι να ήμουν στη θέση της»!
Μόλις το σκέφτηκα αυτό, βλέπω μία άλλη κοπέλα να έρχεται κοντά της, να πιάνει προσεκτικά ένα ένα τα πέλματα των ποδιών της και να τα κατεβάζει από τα πετάλια του ποδηλάτου. Ύστερα, την βοήθησε να σταθεί όρθια. Όταν η κοπέλα στάθηκε όρθια, περπάτησε μόνη της, δίχως βοήθεια. Όμως, τα πέλματά της δεν κοιτούσαν ευθεία μπροστά όπως τα πέλματα όλων μας, αλλά έβγαιναν προς τα έξω. Και περπατούσε με αυτόν τον τρόπο.
Εκείνη τη στιγμή έπαθα σοκ, λες και κάποιος μού έδωσε ένα δυνατό χαστούκι! Πόσο απερίσκεπτη μπορεί να ήμουν; Δες αυτή την κοπέλα, ένα τόσο σοβαρό πρόβλημα που είχε και το αντιμετώπιζε τόσο γενναία και με αξιοπρέπεια! Κι εγώ πόσο αχάριστα και απερίσκεπτα είχα φερθεί; Ήμουν αδύναμη και δεν εκτιμούσα τίποτε από όσα έχω. Ούτε τα πόδια μου ούτε και τον εαυτό μου. Όμως, εκείνο το κορίτσι ήταν Δυνατό. Ήξερε να ζει και να εκτιμάει την ζωή της. Εκτιμούσε αυτό που είχε. Εκτιμούσε αυτό που είναι. Την θαύμασα, κι ακόμη τη θαυμάζω!
Αυτή η ιστορία γυρνούσε για χρόνια μέσα στο κεφάλι μου –σαν αίσθηση και σαν εικόνα. Δεν μπορώ να ξεχάσω αυτό που ένιωσα τότε· την στιγμή που είδα την κοπέλα να περπατάει. Μου έχει μείνει αξέχαστη εκείνη η στιγμή. Κι αυτό που σκέφτηκα με πείραξε πολύ. Γιατί να σκεφτώ έτσι, και να ζηλέψω εκείνο το κορίτσι; Τι είχε εκείνη που δεν είχα εγώ; Για μερικά χρόνια με βασάνιζε αυτή η σκέψη.
Κάπως έτσι βγήκε Το Ταξίδι Της Θάλασσας. Ήθελα να πω στους ανθρώπους να μην ζηλεύουν ο ένας αυτό που έχει ο άλλος, αλλά να εκτιμούν και να χαίρονται για όσα έχουν! Για τα χαρίσματά τους. Για την εμφάνισή τους. Να χαίρονται γι’ αυτό που είναι, γι’ αυτό που ξέρουν να κάνουν! Έτσι έβαλα τους δύο ήρωες μου, τον Ήλιο και την Θάλασσα, να ζηλεύουν ο ένας την θέση του άλλου και στο τέλος με τα καμώματά τους να προκαλούν οικολογική καταστροφή στη Γη, ώστε να δείξω πόσο καταστροφικό είναι να μην αισθάνεσαι ευγνωμοσύνη γι’ αυτά που έχεις! Αυτό έγινε το κεντρικό μήνυμα τής ιστορίας μου.
Η Θάλασσα λέει: «Δεν θα παραπονεθώ ποτέ ξανά. Ούτε θα θελήσω να γίνω κάτι άλλο από αυτό που είμαι».
Και ο Ήλιος: «Ποτέ δεν θα ζηλέψω ξανά την θέση κάποιου άλλου. Καθετί στον κόσμο έχει τη δική του ξεχωριστή αξία και τη δική του ομορφιά!»
Κι αυτό, γιατί εγώ πριν από πολλά χρόνια ζήλεψα ένα κορίτσι κι ευχήθηκα να ήμουν στη θέση της. Μάλλον, ζήλεψα την Δύναμή της και τον τρόπο που αντιμετώπιζε την ζωή. Με τόση γενναιότητα και θάρρος! Θα ήθελα να τής αφιερώσω Το Ταξίδι Της Θάλασσας.
Πιστεύω πως τίποτα στην ζωή μου (ή στην ζωή μας) δεν γίνεται τυχαία. Προσωπικά πιστεύω ότι αυτό το κορίτσι βρισκόταν εκεί για να μού διδάξει κάτι. Δεν ήταν σύμπτωση. Είμαι σίγουρη πως η ζωή μας μάς δίνει πολλά τέτοια δώρα-ευκαιρίες για να μάς βοηθήσει. Μπορεί να είναι το Σύμπαν ή άγγελοι από τον ουρανό ή κάτι άλλο. Πάντως, η ζωή μου είναι γεμάτη από τέτοιες Ιστορίες! Άλλες τις έκανα παραμύθια κι άλλες ωριμάζουν ακόμη μέσα μου... ώσπου να γίνουν κάτι.
Ίσως για έναν άλλο άνθρωπο –που πιστεύει μονάχα στην ύλη– αυτό να ήταν κάτι τυχαίο, που απλά το είδε και μετά η σκέψη έφυγε φευγαλέα από μέσα του· χωρίς να αφήσει τίποτα. Όμως όχι! Καθετί που περνάμε μάς βοηθάει να αλλάξουμε, να εξελιχθούμε, να γίνουμε ωριμότερες Ψυχές. Και ίσως όλες αυτές οι "Συμπτώσεις" να μάς έρχονται από τον Ουρανό!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Ευχαριστούμε !