Τα Γυαλιά Οράσεως Του Δόκτορος Χαρχαλιά!

Ανάρτηση Για Μεγάλους

Το παρόν κείμενο είναι προϊόν μυθοπλασίας. Κάθε ομοιότητα με πρόσωπα, ονόματα, καταστάσεις και γεγονότα είναι απολύτως συμπτωματική και δεν ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα.

Στην μέση του δρόμου είναι πεσμένο ένα μικροσκοπικό χαλικάκι. Είναι ασήμαντο. Κάνεις δεν το προσέχει. Περαστικοί το κλωτσούν καμιά φορά καθώς περπατούν για να πάνε στις δουλειές τους. Αυτοκίνητα περνούν και το πατάνε ή καροτσάκια με μωρά, που τα τραβούν υστερικές μητέρες που όλο τρέχουν και ποτέ δεν προλαβαίνουν. Το χαλικάκι, όμως, πάντα εκεί περνά απαρατήρητο…

    «Ουφ!» αναστενάζει και συλλογιέται την μοναξιά του.

Ξαφνικά, ακούγεται ένα απότομο φρενάρισμα αυτοκινήτου, ύστερα ένα πνιχτό ουρλιαχτό, «Βοήθειααααα!» και μετά πέφτει από τον ουρανό ένα ζευγάρι γυαλιών που σπάνε αμέσως μόλις ακουμπήσουν στην άσφαλτο, εκεί στην μέση του δρόμου. Οι φακοί του γίνονται χίλια κομμάτια! Ο σκελετός από τα γυαλιά σπάει κι αυτός.

Όλα συνέβησαν, ακριβώς, δίπλα από το χαλικάκι. Εκείνο έντρομο προσπαθεί να καταλάβει τι έγινε, όταν βλέπει ένα μαύρο αυτοκίνητο να πατά γκάζι και να φεύγει με ιλιγγιώδη ταχύτητα, αφήνοντας ίχνη στην άσφαλτο από τις μεγάλες ρόδες του.

Το χαλικάκι σοκάρεται. Όμως, ύστερα από λίγο, ακούει ένα χαμηλό κλάμα που προφανώς προέρχεται από τον σκελετό των γυαλιών.

    – Τι σου συμβαίνει; ρωτά το χαλικάκι.

Ήταν ευχαριστημένο από την μία που βρήκε κάποιον να μιλήσει, αλλά πολύ στενοχωρημένο για την κατάσταση στην οποία βρισκόταν ο σκελετός με τα γυαλιά.

    – Αχ! αναστενάζει ο σκελετός γυαλιών.

    – Ξέρεις… λέει το χαλικάκι, εγώ είμαι εδώ μόνο μου για πολύ καιρό. Κανείς δεν με βλέπει. Δεν έχω κανέναν για να μιλήσω. Και ξαφνικά ήρθες εσύ κι έπεσες από τον ουρανό! Λυπάμαι που έσπασες… και οι φακοί σου έγιναν μικρά κομμάτια σαν κι εμένα.

    – Αν ήξερες, τι έχουν δει αυτοί οι φακοί, χαλικάκι! Αααχ… αν ήξερες, τι έχουν δει τα μάτια τους… τα μάτια των φακών μου. Κι εγώ τώρα που έσπασα, κανείς δεν θα θέλει πια να με χρησιμοποιήσει, είπε με παράπονο ο σκελετός γυαλιών.

    – Πες μου την ιστορία σου αν θέλεις, τον ενθάρρυνε το χαλικάκι. Εγώ κάθομαι εδώ αμίλητο για καιρό και παρατηρώ όσους περνούν. Θα ήθελα να μάθω για σένα.

    – Δεν ξέρω τι να σου πρωτοπώ! Κάποιες πληροφορίες που ξέρω, είναι απόρρητες και άκρως εμπιστευτικές…

    – ΔΔΔεν θα μιλήσω σε κανέναν! κόμπιασε το χαλικάκι, επειδή θυμήθηκε τον ήχο που έκαναν οι ρόδες του μαύρου αυτοκινήτου στην μέση του δρόμου και τρομοκρατήθηκε ξανά.

    – Κι αν μιλήσεις… δεν με ενδιαφέρει πια. Θέλω να τα πω, να ξεσπάσω. Δεν αντέχω άλλο… Κάποτε, ήμουν ένα ακριβό ζευγάρι γυαλιών πρεσβυωπίας δευτέρου βαθμού. Και είχα στρογγυλοκαθίσει επάνω στην μύτη του δόκτορος Χαρχαλιά!

    – Ποιος είναι πάλι αυτός; Ο Χαρ… Χαρχ… πώς τον είπες;

    – Δόκτωρ Χαρχαλιάς! Δυστυχώς, είναι ο κορυφαίος γιατρός κι επιστήμονας, ο οποίος δημιούργησε τον κολλυβοϊό. Για χρόνια ολόκληρα ήταν κλεισμένος στο μυστικό του εργαστήριο, που βρισκόταν καλά κρυμμένο κάπου στην πόλη Γιουχουχάν της Κίνας και δούλευε αθόρυβα με άκρα μυστικότητα. Προσπαθούσε να απομονώσει γονίδια από νυχτερίδες για να δημιουργήσει τον πιο ανθεκτικό ιό στον κόσμο. Ξέρεις, χαλικάκι μου, πόσες φορές άκουσα τον δόκτορα Χαρχαλιά να τρίβει τα χέρια του και να ξεφωνίζει:

«Χα χα χα… εφηύρα τον κολλυβοϊό. Σύντομα θα φάτε όλοι σας, κόλλυβα! Από εμένα, τον δόκτορα Χαρχαλιά!»

Αυτό συνέβαινε κάθε φορά που ο δόκτωρ νόμιζε πως είχε ανακαλύψει τον ιό. Όμως, σύντομα καταλάβαινε ότι το πείραμα δεν είχε πετύχει και τότε προσπαθούσε και πάλι από την αρχή. Δούλευε έτσι για πολλά χρόνια, κλεισμένος μέσα στο μυστικό του εργαστήριο. Σπανίως έβγαινε για να δει την οικογένειά του. Και πάντοτε υπό αυστηρή παρακολούθηση. Πληρωνόταν αδρά από την κινεζική Κυβέρνηση και φυσικά δεν είχαν αποκαλύψει στον δόκτορα Χαρχαλιά τον λόγο για τον οποίο ήθελαν οι κινέζοι πράκτορες τής Κυβερνήσεως να εφεύρουν αυτόν τον ιό. Υπήρχαν απόρρητα έγγραφα που εξηγούσαν όλα τα σχέδια της κινεζικής Κυβέρνησης όμως, ο ίδιος ο δόκτωρ Χαρχαλιάς δεν τα είχε διαβάσει ποτέ!

    – Γιατί; ρώτησε το χαλικάκι.

    – Όπως σου είπα, χαλικάκι μου, τα έγγραφα αυτά ήταν απόρρητα. Απαγορευόταν και να τα πλησιάσει κανείς! Δεν γνωρίζω αν τα έγγραφα υπάρχουν ακόμη, αλλά ξέρω ότι εκείνο τον καιρό φρουρούνταν από τις αρχές της Κίνας 24 ώρες το 24ωρο. Επίσης, ο δόκτωρ είχε υπογράψει ένα δεσμευτικό συμβόλαιο εχεμύθειας. Ότι δεν θα αποκαλύψει ποτέ και σε κανέναν (ούτε στην οικογένειά του) οτιδήποτε σχετικό με τα πειράματά του, το εργαστήριο και τις έρευνές του! Ακόμη και ο βοηθός του δόκτορος, ο Κινέζος Κόδρας, είχε υπογράψει κι εκείνος εμπιστευτικό συμβόλαιο εχεμύθειας με τις κινεζικές αρχές. Έτσι, τους κρατούσαν στο χέρι για πολλά χρόνια πριν ξεσπάσει η πανδημία στους ανθρώπους. Και να το ήθελαν, κανείς από τους δύο δεν θα μπορούσε να μιλήσει…

Που λες, χαλικάκι μου, ένα συνηθισμένο απόγευμα, ενώ καθόμουν νυσταγμένο επάνω στην μύτη του δόκτορος, τον ένιωσα να χοροπηδάει και να ξεφωνίζει με όλη του την δύναμη: «Εύρηκα! Εύρηκα!» και τότε κατάλαβα ότι  –επιτέλους–  είχε καταφέρει να δημιουργήσει τον πιο ανθεκτικό ιό στον κόσμο. Τον κολλυβοϊό! Νόμιζα τότε πως ευτυχώς, τα βάσανά μας θα τελείωναν. Ο δόκτωρ θα απεγκλωβιζόταν από το συμβόλαιό του κι έτσι, θα ξανακερδίζαμε και πάλι πίσω την ζωή μας. Θα γυρνούσαμε στο σπιτάκι μας και όλα θα ήταν όπως πριν. Όμως, αλίμονο… Τότε ήταν που άρχισαν τα πραγματικά μας βάσανα… Όλες οι συμφορές μαζεμένες! Κάποιοι στην πόλη Γιουχουχάν αρρώστησαν από κολλυβοϊό. Αρχικά παρέλυσε όλη η πόλη, κι αργότερα, ολόκληρη η Κίνα! Κάποιοι διέσπειραν τον ιό  –δεν γνωρίζω να στο πω με σιγουριά–  όμως, υποπτεύομαι πως ήταν μυστικοί πράκτορες της κινεζικής Κυβέρνησης. Εξαιτίας τους, ο κολλυβοϊός εξαπλώθηκε. Από εκεί και μετά, οι κινεζικές αρχές προσπάθησαν να κουκουλώσουν το γεγονός, έτσι ώστε να μην πάρει χαμπάρι ο κόσμος για το μυστικό τους εργαστήριο και τον δόκτορα Χαρχαλιά, όμως, ό,τι κι αν έκαναν, φήμες ξεφύτρωναν από παντού! Για μήνες ολόκληρους η Κίνα απαγόρευε σε δημοσιογράφους να μεταδίδουν ειδήσεις σχετικά με τον κολλυβοϊό ή να κάνουν ρεπορτάζ στην πόλη Γιουχουχάν από όπου ξεκίνησαν όλα. Όσοι δημοσιογράφοι δεν υπάκουσαν στις εντολές, συνελήφθησαν από τις αρχές. Κάποιοι φυλακίστηκαν, ενώ άλλοι πέθαναν μυστηριωδώς. Μάλιστα, ένας οδοντίατρος στην πόλη Γιουχουχάν, ο οποίος μολύνθηκε από τον ιό, προσπάθησε να προειδοποιήσει τους συναδέλφους του (μέσω ηλεκτρονικών μηνυμάτων) μιλώντας ανοιχτά για την επικινδυνότητα του κολλυβοϊού και για τα μέτρα που έπρεπε να πάρουν, ώστε να προστατευτούν. Όμως, συνελήφθη κι αυτός από τις κινεζικές αρχές και τελικά, πέθανε απομονωμένος σε καραντίνα στο νοσοκομείο της πόλης, δίχως καμία επικοινωνία με τους δικούς του ανθρώπους… κι αποτέφρωσαν το σώμα του πριν να ενημερώσουν την οικογένειά του.

    – Μα… Γιατί;

    – Αυτό δεν το γνωρίζω, χαλικάκι. Υπάρχει ένα μυστήριο γύρω από αυτό. Όταν όμως, ο ιός εξαπλώθηκε κι εκτός Κίνας, τότε ήταν που έγινε ο μεγάλος χαμός…

    – Δηλαδή; Τι έγινε;

    – Μα καλά! Εσύ χαμπάρι δεν πήρες, χαλικάκι μου; Για να μην σου τα πολυλογώ… όταν ο κολλυβοϊός εξαπλώθηκε και σε άλλες χώρες, τότε μπήκαν στο παιχνίδι κι άλλοι οργανισμοί.

    – Τι οργανισμοί;

    – Διεθνείς οργανισμοί με πολύ συγκεκριμένους σκοπούς. Όπως για παράδειγμα ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υστερίας, ο Π.Ο.Υ.!  Την περίοδο που ο κολλυβοϊός ήταν σε έξαρση, ο Π.Ο.Υ. είχε έναν και μοναδικό σκοπό: Να μεταδώσει την Υστερία και τον Πανικό σε όλους τους ανθρώπους της Γης!  Και το κατάφερε. Τους τρομοκράτησε, σχεδόν όλους, με την βοήθεια των Μέσων Μαζικής Εξημέρωσης, των Μ.Μ.Ε. και όλοι συμμορφώθηκαν με τα νέα μέτρα που επέβαλε η Κυβέρνηση τής εκάστοτε χώρας.

    – Και μετά; Τι έγινε μετά; κραύγασε το χαλικάκι όλο αγωνία.

    – Ε, μετά… έγινε χαμός στην Κίνα, και όχι μονάχα εκεί! Σε κάποιες χώρες σκότωναν εν ψυχρώ τους ανθρώπους που έβγαιναν στον δρόμο. Επέβαλαν περιορισμό στους πολίτες, επέβαλαν εμβολιασμούς, απαγορεύσεις, πρόστιμα. Όσο για την Ελλάδα… έφεραν, τελικά, τον δόκτορα Χαρχαλιά, από την Κίνα στην Αθήνα με σκοπό να ενημερώνει καθημερινά από την τηλεόραση τους Έλληνες πολίτες, σχετικά με τον κολλυβοϊό. Κάθε μέρα όλοι οι Έλληνες είτε το ήθελαν είτε όχι, ήταν υποχρεωμένοι να ακούνε τον δόκτορα Χαρχαλιά και τον βοηθό του, τον Κινέζο Κόδρα, να μετρούν κόλλυβα στις ειδήσεις. Ποιος ξέρει; Ίσως για να προλάβουν οι καημένοι να ετοιμάσουν τα κόλλυβά τους, πριν τα κακαρώσουν με όλες αυτές τις ασχήμιες τού ελληνικού κράτους. Πόσα να αντέξουν πια, κι αυτοί οι κατακαημένοι, οι Έλληνες πολίτες;

Το χειρότερο όμως, χαλικάκι, από όλα όσα έκαναν, ήταν η χειραγώγηση μέσω του φόβου! Σε αυτή την προσπάθεια στην χώρα μας, συνέβαλε πολύ και ο  Εθνικός Οργανισμός Δημόσιας Υστερίας, ο  Ε.Ο.Δ.Υ., ο οποίος είχε κι εκείνος ως μόνο στόχο (ακριβώς όπως και ο  Π.Ο.Υ.) να μεταδώσει την Υστερία και τον Πανικό σε όλους τους Έλληνες τής χώρας.

    – Και τα κατάφερε;

    – Αν τα κατάφερε, λέει; Τα κατάφεραν όλοι μαζί!  Ο  Ε.Ο.Δ.Υ. και ο  Π.Ο.Υ μαζί με τα  Μ.Μ.Ε., τον δόκτορα Χαρχαλιά, αλλά και την ελληνική Κυβέρνηση, τα κατάφεραν τόσο καλά, ώστε οι Έλληνες πολίτες να μην μιλούν, να μην αντιδρούν και να μην φωνάζουν ενάντια στα νέα μέτρα της ελληνικής Κυβερνήσεως. Αλλά να δεχτούν αθόρυβα και πρόθυμα την νέα τάξη πραγμάτων! Παράλληλα συνέστησαν σε όλους τους Έλληνες να απομονωθούν. Να μην βγαίνουν από τα σπίτια τους. Να μην αγγίζονται μεταξύ τους. Να μην διασκεδάζουν. Συνέστησαν στους γονείς να μην αγκαλιάζουν τα παιδιά τους. Συνέστησαν σε όλους να εμβολιαστούν με εμβόλια, τα οποία δεν ήταν δοκιμασμένα και είχαν άγνωστες παρενέργειες για τον ανθρώπινο οργανισμό. Συνέστησαν, ακόμη, στους πολίτες να μην γελούν και να μην μιλούν, γιατί έτσι θα μετέδιδαν τον κολλυβοϊό. Επέβαλαν στον ελληνικό λαό να φορά πάντοτε ένα φίμωτρο στο στόμα (οι ειδικοί το ονόμασαν μάσκα) που εμπόδιζε τους ανθρώπους να πάρουν ανάσα ακόμη και στους εξωτερικούς χώρους. Επίσης, συνέστησαν να μην κυκλοφορούν οι Έλληνες πολίτες έξω την νύχτα, επειδή οι επιστήμονες ανακάλυψαν πως ο κολλυβοϊός είναι νυχτερινός τύπος και κυκλοφορεί ελεύθερος τα βράδια. Γι’ αυτό κάθε βράδυ απαγορεύτηκε η κυκλοφορία κι έκλεισαν όλα τα νυχτερινά μαγαζιά. Άνθρωποι έχασαν τις δουλειές τους. Επίσης, απαγόρευσαν και την μουσική. Επειδή, οι επιστήμονες τελικά, ύστερα από έρευνες που έκαναν, κατέληξαν στο συμπέρασμα ότι ο κολλυβοϊός, εκτός των άλλων, είναι και χορευταράς! Του αρέσει λέει, πολύ να χορεύει! Έτσι, με την μουσική μεταδίδεται περισσότερο. Γι’ αυτό απαγόρευσαν την μουσική. Κατάλαβες, χαλικάκι μου;

    – Ακούγονται παρανοϊκά όλα αυτά! ούρλιαξε το χαλικάκι κοντεύοντας να σκάσει. Πώς βοήθησαν όλες αυτές οι βλακείες τους Έλληνες πολίτες να μην κολλήσουν κολλυβοϊό;

    – Δεν ξέρω! Για κάποια χρόνια στην Ελλάδα κάθε χειμώνα έκλειναν τα πάντα και κάθε καλοκαίρι άνοιγαν όλες τις επιχειρήσεις. Ενώ τον χειμώνα έκλειναν τα σχολεία, τα εστιατόρια κι όλα τα καταστήματα (εκτός των σούπερ μάρκετ), το καλοκαίρι άνοιγαν όλα! Τα κέντρα διασκεδάσεως, τα ξενοδοχεία, οι καφετέριες, οι κινηματογράφοι. Είπαν πως το έκαναν αυτό για τους τουρίστες. Τα ταξιδιωτικά πρακτορεία έφερναν στην χώρα μας τουρίστες, όμως, κάποιοι από αυτούς είχαν μολυνθεί από κολλυβοϊό. Έρχονταν για διακοπές στην Ελλάδα και τους έβαζαν αμέσως, υποτίθεται, σε καραντίνα!  Ώσπου, κάποια στιγμή, επειδή έτσι απλά κάποιος το αποφάσισε, ο κολλυβοϊός μετατράπηκε σε ένα κοινό κρυολόγημα. Κι έτσι, ξαφνικά, σταμάτησαν όλα! Οι απαγορεύσεις, τα εμβόλια, οι μάσκες και τα πρόστιμα… Τα ψυχικά τραύματα, όμως, που προκάλεσαν στους ανθρώπους με την απομόνωση, τον φόβο αλλά και τους θανάτους, λόγω των μη δοκιμασμένων εμβολίων, πες μου χαλικάκι, όλα αυτά ποιος θα τα πληρώσει; Για όλα αυτά, δεν μιλά πια κανείς! Και τώρα, διέλυσαν και την Δημόσια Υγεία… Πάντα την πληρώνουν οι αθώοι πολίτες, αναστατώθηκε ο σκελετός γυαλιών.

    – Αχ, πόσα ν' αντέξει πια κι αυτός ο έρμος, ο Έλληνας πολίτης; ξεφώνισε αγανακτισμένο και το χαλικάκι.

    – Ώσπου μια μέρα εγώ κι ο δόκτωρ Χαρχαλιάς, συνέχισε πάλι να διηγείται ο σκελετός των γυαλιών, ενώ βρισκόμασταν πλέον μόνιμα στην Ελλάδα με όλες αυτές τις συμφορές κι ο δόκτορας περπατούσε ανέμελος στον δρόμο, τρεις μυστήριοι τύποι με κουκούλες και δερμάτινα μπουφάν, τον περικύκλωσαν στην μέση του δρόμου, τον άρπαξαν και τον έβαλαν σε ένα αυτοκίνητο, το οποίο γκάζωσε κι εξαφανίστηκε με πολλή μεγάλη ταχύτητα. Ο δόκτωρ προσπάθησε να φωνάξει, όμως, τού έκλεισαν βίαια το στόμα. Έτσι, βγήκε μονάχα μία πνιχτή κραυγή από τα χείλη του, κάτι σαν «Βοήθειααααα!» αλλά κανείς δεν τον άκουσε, παρά μονάχα εγώ…

    – Όχι, τον άκουσα κι εγώ! σχολίασε το χαλικάκι.

    – Ε, τότε ήταν που εγώ έπεσα κάτω, παραπονέθηκε ο σκελετός γυαλιών, πόνεσα κι έσπασα πέφτοντας από την μύτη του δόκτορος Χαρχαλιά και χτυπώντας στην άσφαλτο…

    – Ε, τότε ήταν που κι εγώ, βρήκα επιτέλους κάποιον για να μιλήσω! τον διέκοψε αυθόρμητα το χαλικάκι και γεμάτο ενθουσιασμό.

Οποιαδήποτε ομοιότητα με πρόσωπα, καταστάσεις  ή  γεγονότα είναι εντελώς συμπτωματική και ουδεμία σχέση έχει με την πραγματικότητα.

     Με εκτίμηση
        κι αγάπη,
 Στέλλα Γιανναδάκη

Copyright: Στέλλα Γιανναδάκη