Κάπου πέρα μακριά από τα σύννεφα, εκεί όπου ο ουρανός χρωματίζεται βιολετί στο γλυκοχάραμα, ζουν τα μαγικά αγγελάκια τού Άγιου Βασίλη. Τα όμορφα αυτά αγγελάκια με τα αραχνοΰφαντα φτερά και την αστρόσκονη που βγάζουν από τα σκουφιά τους, πετούν τις νύχτες επάνω από τα σπίτια των κατοίκων τής Βιολετιάς Πολιτείας** για να αφουγκραστούν… να νιώσουν τα όνειρα των παιδιών!
Έτσι, όταν κάθε παιδί ονειρεύεται, δίχως να το θέλει, μαρτυρά στα αγγελάκια τού Αγίου Βασίλη τις επιθυμίες του… τις σκέψεις και τα όνειρά του. Εκεί, τα αδιάκριτα, μα και καλόψυχα αγγελάκια, μεταφέρουν τα αιτήματα των παιδιών τής Βιολετιάς Πολιτείας στον Άγιο Βασίλη. Ο Άγιος Βασίλης δεν μοιράζει μονάχα δώρα, αλλά –αν δεν το ξέρετε– πραγματοποιεί και ευχές! Επιθυμίες βγαλμένες από τις καρδιές των παιδιών.
Έτσι, όταν κάθε παιδί ονειρεύεται, δίχως να το θέλει, μαρτυρά στα αγγελάκια τού Αγίου Βασίλη τις επιθυμίες του… τις σκέψεις και τα όνειρά του. Εκεί, τα αδιάκριτα, μα και καλόψυχα αγγελάκια, μεταφέρουν τα αιτήματα των παιδιών τής Βιολετιάς Πολιτείας στον Άγιο Βασίλη. Ο Άγιος Βασίλης δεν μοιράζει μονάχα δώρα, αλλά –αν δεν το ξέρετε– πραγματοποιεί και ευχές! Επιθυμίες βγαλμένες από τις καρδιές των παιδιών.
Τα πολύ μικρά παιδιά κάνουν τρελές ευχές όπως, για παράδειγμα, την Ευγενία που θέλει να κολυμπήσει σε ένα βαθύ ουράνιο τόξο ή την μικρή Στέλλα που θέλει ν’ αγκαλιάσει το φεγγάρι ή την Αλίκη που θέλει να βρεθεί στην παιχνιδοχώρα και να πάρει όλα τα παιχνίδια τού κόσμου στο σπίτι της.
Τα λίγο μεγαλύτερα παιδιά, συνήθως, εύχονται πράγματα όπως: «Μακάρι να είχε ο μπαμπάς μου περισσότερα λεφτά» ή «Μακάρι να ξαναγυρίσει η μαμά στο σπίτι».
Από ένα σημείο και μετά όταν τα παιδιά μεγαλώνουν, σταματούν να πιστεύουν στον Άγιο Βασίλη. Όμως, εξακολουθούν να κάνουν και πάλι όνειρα. Θέλουν να ταξιδέψουν, να κάνουν τον γύρο τού κόσμου ή να σπουδάσουν κάτι που αγαπούν πολύ, να γίνουν επιστήμονες ή αστροναύτες!
Ένας μικρός άγγελος, από τα μαγικά αγγελάκια τού Αγίου Βασίλη, ο Εφραιμήλ, κατέβηκε από την σκάλα του ουρανού και πέταξε επάνω από τις χιονισμένες στέγες των σπιτιών τής Βιολετιάς Πολιτείας. Όμως, στον δρόμο τής επιστροφής πάγωσαν τα φτερά του και τελείωσε η αστρόσκονη που είχε στο σκουφάκι του, οπότε δεν μπορούσε πια να πετάξει. Έκανε παγωνιά και η σκάλα τ’ ουρανού δεν φαινόταν πουθενά για να μπορέσει να ανέβει πάλι επάνω και να βρει το σπίτι του. Από το κρύο ο μικρός άγγελος μελάνιασε και δεν αναγνώριζε πια τα σύννεφα! Ποιο ήταν το σύννεφο που έπρεπε να πάρει; Έχασε τον δρόμο του, τον προσανατολισμό του και κόντευε να ξεπαγιάσει ανάμεσα στο σκληρό χιόνι.
Ήταν, άραγε, κανείς εκεί για να τον βοηθήσει;
Ο Γιαροσλάβ, ένας νεαρός πρόσφυγας από μια πολύ μακρινή χώρα, όπου εκεί γίνεται πόλεμος, μετακόμισε στην Βιολετιά Πολιτεία μαζί με την οικογένειά του για να γλιτώσει. Δεν πηγαίνει στο σχολείο, όπως όλα τα παιδιά. Βοηθά τους γονείς του στις δουλειές.
Κάποια στιγμή, ο Γιαροσλάβ άκουσε τον σκύλο του, τον Πόνγκο, να γαβγίζει κι έτρεξε αμέσως στην αυλή για να δει τι συμβαίνει. Είδε τον Πόνγκο να πηδά τον φράχτη! Έτρεχε ο Πόνγκο, έτρεχε ξοπίσω του κι ο Γιαροσλάβ. Το σκυλί σταματούσε για λίγο, μύριζε και μετά πάλι έτρεχε στο χιόνι χοροπηδώντας σαν παρδαλό κατσίκι. Ύστερα από λίγο, σταμάτησε κάπου κι άρχισε να σκάβει με μανία γαβγίζοντας ακόμη πιο δυνατά. Ο Γιαροσλάβ που έτρεχε ξοπίσω του φώναξε:
– Πόνγκο, τι βρήκες;
Και καθώς πλησίασε για να δει, είδε –θαμμένο στο χιόνι– ένα παγωμένο σκουφάκι πασπαλισμένο με λίγη αστρόσκονη.
– Ουάου! ξεφώνισε. Αυτό είναι μαγικό! είπε κι έμεινε με το στόμα ανοιχτό.
Η αστρόσκονη γυάλιζε στο φως, όμως, καθώς ο Πόνγκο συνέχιζε να σκάβει, ο Γιαροσλάβ είδε κι ένα παγωμένο χεράκι. Ο νεαρός ταράχτηκε κι άρχισε να σκάβει πιο γρήγορα από τον Πόνγκο, ώσπου αποκαλύφθηκε ο μαγικός άγγελος τού Αγίου Βασίλη μπροστά στα μάτια του! Ο άγγελος είχε παγώσει, όχι όμως και η καρδιά του. Οι καρδιές των αγγέλων δεν παγώνουν ποτέ. Μένουν πάντοτε ζεστές!
Ο Γιαροσλάβ ξέθαψε τον μικρό άγγελο από το χιόνι και τον κουβάλησε μέχρι το δωμάτιό του. Ο άγγελος, ευτυχώς, ήταν μικρός κι ελαφρύς! Έτσι, το νεαρό αγόρι μπόρεσε να φτάσει μέχρι το σπίτι του. Εκεί τον τύλιξε με μάλλινες κουβέρτες και τον αγκάλιασε με το σώμα του για να τον ζεστάνει. Ευτυχώς, η φωτιά έκαιγε στο τζάκι. Την είχαν ανάψει οι γονείς του για να κρατηθεί ζεστό το σπίτι.
Μόλις ο Γιαροσλάβ τακτοποίησε τον μικρό άγγελο, αντιλήφθηκε ότι οι γονείς του είχαν κοιμηθεί. «Μα πώς και δεν με αναζήτησαν;» αναρωτήθηκε, κι αμέσως ένιωσε ένα μελαγχολικό τσίμπημα στην καρδιά του. Γνώριζε πως οι γονείς του –όπως και ο ίδιος– είχαν περάσει πάρα πολλές δυσκολίες, ώσπου να έρθουν και να εγκατασταθούν στην Βιολετιά Πολιτεία, τους δικαιολόγησε.
Καθώς τα σκεφτόταν όλα αυτά, ο Πόνγκο έγλειφε τα δάχτυλα τού μικρού αγγέλου ώσπου σε λίγη ώρα, εκείνος ξύπνησε. Όταν ο άγγελος Εφραιμήλ ξύπνησε, άρχισε σιγά σιγά να ζεσταίνεται και γυάλισαν πάλι τα φανταχτερά αραχνοΰφαντα φτερά του, που από το χιόνι είχαν ταλαιπωρηθεί και ξεθωριάσει. Ο σκούφος του γυάλιζε κι αυτός από την λίγη αστρόσκονη που είχε απομείνει.
Ο Γιαροσλάβ πάλι μαγεύτηκε! Κατάφερε μονάχα να ψελλίσει:
– Π-π-ποιος εί-εί-είσαι εσύ;
– Είμαι ο μικρός άγγελος Εφραιμήλ.
– Κ-κ-αι τι κ-κ-κάνεις εδώ; κόμπιασε το αγόρι.
– Χάθηκα και πάγωσα στο χιόνι, αλλά δεν θα σου αποκαλύψω τα μυστικά μου. Θέλω μονάχα να μου πεις μία κρυφή σου επιθυμία, του είπε ο άγγελος με ζεστή φωνή.
– Πραγματοποιείς ευχές; ρώτησε ο Γιαροσλάβ κι έμεινε πάλι με το στόμα ανοιχτό.
– Μέχρι εκεί όπου μπορώ! Εγώ θα μεταβιβάσω την ευχή σου, αλλά εσύ θα πρέπει να Πιστέψεις για να πραγματοποιηθεί.
Ο Γιαροσλάβ είχε δει πολλά άσχημα πράγματα στην χώρα του πριν φύγει από εκεί. Είχε σταματήσει από καιρό να πιστεύει σε ευχές και θαύματα, όμως, τώρα είχε μπροστά του έναν μικρό άγγελο! Και μάλιστα με αραχνοΰφαντα φτερά. Δεν ήταν σίγουρος αν ο άγγελος πραγματοποιούσε ευχές, γιατί τού είπε: «Θα μεταβιβάσω την ευχή σου», όμως, ένιωσε πως δεν τον έπαιρνε να κάνει άλλες ερωτήσεις.
– Λοιπόν, τι θέλεις; επέμεινε ο άγγελος.
– Θέλω πολλά, άγγελε Εφραιμήλ! του αποκρίθηκε. Θέλω ένα καλό μέλλον για εμένα και την οικογένειά μου. Θέλω σε αυτήν την πολιτεία όλοι να μας αγκαλιάσουν, να μας αποδεχτούν, να νιώσω Ειρήνη κι Αγάπη. Θέλω να πάω στο σχολείο! Θέλω να έχω φίλους και να με αγαπούν…
Κι έλεγε ο Γιαροσλάβ, έλεγε… και δεν σταματούσε…
Τότε, αυθόρμητα, ξέφυγε από τον άγγελο ένα δάκρυ, το οποίο αμέσως πάγωσε κι αποκρυσταλλώθηκε. Έμοιαζε με μικρό διαμαντάκι!
– Ορίστε, του είπε ο Εφραιμήλ και του έδωσε το δάκρυ. Πάρε αυτό, κι ακούμπησέ το στην καρδιά σου. Αμέσως, θα νιώσεις ζεστασιά!
Ύστερα, ο Εφραιμήλ χαμογέλασε κι αστραπιαία εξαφανίστηκε από το δωμάτιο τού Γιαροσλάβ. Όμως, στην θέση όπου στεκόταν, εμφανίστηκε –για πολύ λίγο– μια σκάλα από σύννεφα.
Ο Γιαροσλάβ κοίταζε αποσβολωμένος το κρυσταλλένιο δάκρυ κι αναρωτιόταν: «Τώρα αυτό που μόλις έγινε, ήταν όνειρο ή πραγματικότητα; Το έζησα στ’ αλήθεια ή μήπως το ονειρεύτηκα;»
Κράτησε το πολύτιμο διαμαντάκι στην χούφτα του για λίγο, ως απόδειξη, και ύστερα ξάπλωσε στο κρεβάτι. Ένιωσε δυνατή πίστη και τοποθέτησε το δάκρυ επάνω στην καρδιά του. Αμέσως, τον πλημμύρισαν όλα όσα είχε ευχηθεί! Ειρήνη, Αγάπη, Γαλήνη, Ζεστασιά, Αποδοχή…
Την επόμενη μέρα, όταν ο Γιαροσλάβ ξύπνησε, όλα ήταν διαφορετικά! Τα συναισθήματά του είχαν αλλάξει. Ο ίδιος είχε αλλάξει. Κι όχι μονάχα αυτό, αλλά όλοι και όλα τού φαίνονταν καλύτερα. Οι γονείς του χαμογελούσαν περισσότερο. Όλοι στην Βιολετιά Πολιτεία** τού χαμογελούσαν και ήταν πιο φιλικοί μαζί του.
Πέρασε τα πιο όμορφα και μαγικά Χριστούγεννα μέσα σε μία ζεστή αγκαλιά! Μαζί με μια μεγάλη παρέα στο σπίτι του, με τους γονείς του και τους γείτονες. Όμως, ο Γιαροσλάβ συνεχώς μέσα του αναρωτιόταν: «Το διαμαντάκι από το δάκρυ τού μικρού αγγέλου ήταν εκείνο που τα άλλαξε όλα; Εκείνο έκανε το θαύμα ή μήπως ήταν η καρδιά μου που τα είδε όλα κάπως… λίγο διαφορετικά; Λίγο πιο όμορφα; Λίγο πιο φωτεινά;»
Τι από τα δύο να είχε συμβεί;
Καθώς κοίταξε έξω από το παράθυρο, είδε –ή έτσι τού φάνηκε;– μια σκάλα από σύννεφα.
«Εντάξει, ίσως να βοήθησε και λιγάκι ο άγγελος» σκέφτηκε και χαμογέλασε!
**Η Βιολετιά Πολιτεία λέγεται έτσι, επειδή κατά το δειλινό, ο ουρανός παίρνει ένα βιολετί χρώμα –όπως ένα λιβάδι με μοβ παπαρούνες– λίγο πριν σκοτεινιάσει. Το χρώμα αυτό διαρκεί για πολλή ώρα στον ουρανό. Περισσότερο από ένα κοινό ηλιοβασίλεμα. Το ίδιο συμβαίνει και την ανατολή.
Με εκτίμηση
κι αγάπη,
Στέλλα Γιανναδάκη
Copyright: Στέλλα Γιανναδάκη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Ευχαριστούμε !