Είχε πουλήσει και το τελευταίο λαχείο. Με κόπο κατάφερε να μαζέψει λίγα χρήματα και ήταν τα τελευταία του. Σκέφτηκε να αγοράσει μερικά πακέτα τσιγάρα, ώστε να έχει μέχρι να ξαναβρεί χρήματα. Είχε μέρες να καπνίσει γιατί περίμενε να μαζέψει χρήματα από τα λαχεία. Κι ένιωθε να στερείται τον καπνό.
Έστριψε από ένα μικρό στενό και κατευθύνθηκε προς την λεωφόρο Καλοκαιρινού, πηγαίνοντας για το ξακουστό Μίνι Μάρκετ. Ο κύριος Ρούσσος τακτοποιούσε κάτι πράγματα στα ράφια. Το μαγαζί ήταν του γιου του, όμως, δούλευε κι εκείνος κάποιες ώρες εκεί για να βοηθήσει. Μόλις είδε τον κυρ Παναγιώτη με τα λαχεία, τον χαιρέτησε καλοσυνάτα.
– Τι κάνεις κυρ Παναγιώτη μου; Πούλησες τα λαχεία σου;
– Μόλις κατάφερα να πουλήσω το τελευταίο... κάθε χρονιά, όλο και πιο δύσκολα τα βγάζω πέρα. Και φέτος ήταν η πιο δύσκολη χρονιά από όλες. Δόξα τον Θεό όμως, είμαι καλά και ήρθα να αγοράσω τα τσιγάρα μου για να περάσω τις δύσκολες μέρες. Λοιπόν, τέσσερα πακέτα τσιγάρα για τις δύσκολες μέρες!
– Πάρε τα τσιγάρα σου, κυρ Παναγιώτη. Να είσαι πάντα καλά! του ευχήθηκε ο Ρούσσος, δίνοντάς του τα πακέτα.
Εκείνη την ώρα ήρθε στο μαγαζί ο Γιώργος, ο Αλβανός. Δεν είχε χρήματα επάνω του. Κι ούτε λαχεία για να πουλήσει. Δεν είχε οικογένεια, ούτε σπίτι. Είχε όμως γενναιόδωρη ψυχή. Γεννήθηκε στην Αλβανία. Ήρθε στην Ελλάδα όταν ήταν δεκατριών χρονών. Το όνομά του ήταν αλβανικό, αλλά ο ίδιος συστηνόταν πάντα ως Γιώργος. Είχε στερηθεί πολλά, όμως, ήταν πάντα με το χαμόγελο και την καρδιά γεμάτη καλοσύνη.
Ο Γιώργος βοηθούσε όλο τον κόσμο κάνοντας θελήματα δίχως να ζητά ανταλλάγματα. Καθένας τού έδινε ό,τι ήθελε. Κάποιοι τού έδιναν χρήματα για τα θελήματα που έκανε, ενώ κάποιοι άλλοι φαγητό. Έτσι, εξασφάλιζε ένα πιάτο την ημέρα. Μπορούσε να βοηθάει και να αγαπάει όλους τους ανθρώπους.
Ο λαχειοπώλης συγκινήθηκε βλέποντας τον Γιώργο να μην έχει τσιγάρα. Αναρωτήθηκε μέσα του: "Πόσες φορές δεν έχω ξεμείνει κι εγώ από καπνό; Είναι σκληρό να μην έχεις ένα τσιγάρο να καπνίσεις. Δε βαριέσαι..." σκέφτηκε κι αυτόματα έδωσε στον Γιώργο το ένα πακέτο τσιγάρα, από τα τέσσερα που είχε αγοράσει.
Ο Γιώργος τον ευχαρίστησε και του είπε ότι δεν θέλει να τού στερήσει τα τσιγάρα κι ότι είχε λίγα για να καπνίσει.
– Πάρ' το, είναι δώρο Χριστουγέννων! επέμεινε ο κυρ Παναγιώτης κι έφυγε, αφήνοντάς του το πακέτο.
Λίγο αργότερα πέρασε από το Μίνι Μάρκετ ένας άλλος φίλος και ζήτησε από τον Γιώργο τράκα ένα τσιγάρο, γιατί ήταν κι εκείνος άφραγκος. Τότε, ο Γιώργος έχοντας στο μυαλό του την πράξη του κυρ Παναγιώτη τού χάρισε ολόκληρο το πακέτο.
– Πάρ' το, είναι δώρο Χριστουγέννων! είπε κι έφυγε βιαστικά.
Ο Ρούσσος κάθε πρωί ερχόταν στο μαγαζί. Τόσα χρόνια η ίδια πάντα ρουτίνα. Είχε γνωρίσει ανθρώπους. Είχε ζήσει πολλά, όμως, πρώτη φορά αισθανόταν κάτι τόσο μαγικό. Για πρώτη φορά στην ζωή του ένιωσε ότι τα Χριστούγεννα είναι πραγματικά ημέρες Αγάπης, Ανθρωπιάς και Καλοσύνης! Και το πιο σπουδαίο απ’ όλα, ήταν ότι αυτό το ένιωσε από ανθρώπους που είναι εντελώς απλοί. Δεν έχουν το παραμικρό εισόδημα, ούτε λεφτά στην τσέπη τους για να πάρουν τσιγάρα. Έχουν, όμως, τέτοιο περίσσευμα αγάπης μέσα τους, που δίνουν μέχρι και το τελευταίο τους πακέτο. «Υπάρχει πιο αξιέπαινη πράξη από αυτήν;» αναρωτήθηκε μέσα του. Δύσκολα πια, μπορούσε να κρύψει την συγκίνησή του.
Και είναι αλήθεια τόσο υπέροχο δώρο, σε έναν τέτοιο κόσμο, μια τέτοια Ελλάδα όπου επικρατεί χάος, απληστία κι εκμετάλλευση να υπάρχουν άνθρωποι με τόση μεγαλοψυχία που ενώ στερούνται τα βασικά αγαθά οι ίδιοι, ενώ δεν έχουν φαγητό να φάνε ή ένα τσιγάρο για να καπνίσουν, να δίνουν και το τελευταίο τους πακέτο, ώστε να μην το στερείται κάποιος άλλος. Υπάρχουν πιο αξιοθαύμαστες και Μεγαλόπρεπες Ψυχές από αυτές; Υπάρχει ομορφότερο δώρο Χριστουγέννων; Τέτοιοι άνθρωποι κάνουν τον κόσμο μας τόσο υπέροχο!
Την ιστορία αυτή, την διηγήθηκε ο νονός μου κι εγώ την έγραψα ξανά με έναν δικό μου τρόπο. Οι διάλογοι περιέχουν και φανταστικά στοιχεία, ωστόσο οι πράξεις των ανθρώπων είναι πέρα για πέρα αληθινές!
Με εκτίμηση
κι αγάπη,
Στέλλα Γιανναδάκη
κι αγάπη,
Στέλλα Γιανναδάκη
Copyright: Στέλλα Γιανναδάκη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Ευχαριστούμε !