Παραμύθι: Το Κάρβουνο που άλλαξε τον Κόσμο!

Ανάρτηση Για Παιδιά

Κι αν κάνεις τον πόνο Παραμύθι;

    – Η ζωή σου έχει τελειώσει. Είσαι ένα κάρβουνο! Ένα μισοκαμένο κομμάτι ξύλο. Δεν μπορείς να κάνεις τίποτα πια, του φώναζαν οι άνθρωποι.

    – Μα, δεν μπορεί! είπε το κάρβουνο στενοχωρημένο. Κάτι θα υπάρχει που μπορώ να κάνω κι εγώ. Πώς είναι δυνατόν να τελείωσαν όλα;

    – Δεν είσαι πια χρήσιμο. Πες μου, ρώτησε ένας άνθρωπος, τι μπορείς να προσφέρεις;

    – Δεν ξέρω. Κάτι θα υπάρχει στον κόσμο που θα μπορώ κι εγώ να προσφέρω.

    – Δηλαδή; Σαν τι;

Το κάρβουνο δεν ήξερε τι να πει. Είχε σαστίσει. Ένιωθε μια βαθιά μελαγχολία και μέσα του πονούσε. Πονούσε πολύ.

Ώστε αυτό ήταν; Δεν θα μπορούσε να προσφέρει πια τίποτα από εδώ και πέρα; Η ύπαρξή του είχε τελειώσει; Πώς θα μπορούσε να ζήσει ένα κάρβουνο μονάχο του στον κόσμο; Ποιος θα μπορούσε να το καταλάβει; Οι άνθρωποι κι όλος ο κόσμος γύρω του, το θεωρούσαν τελειωμένο.

Εκείνο μονολογούσε:

«Θα πέσω στην θάλασσα να με λιώσει η αρμύρα. Όχι, καλύτερα θα βρω φωτιά να καώ, να γίνω στάχτη και μετά να με πάρει ο άνεμος. Δεν θέλω να υπάρχω στην Γη. Δεν θέλω να ζω, ούτε να αναπνέω. Δεν έχω κανέναν στον κόσμο... Μα, τι τους έκανα; Τι έκανα και οι άνθρωποι με μισούν τόσο;  Όλο μου λένε πως τους λερώνω τα χέρια. Πως προσπαθώ να τους βλάψω ή να τους κάψω. Όμως, εκείνοι με χρησιμοποιούν και καίνε το κορμί μου για να ζεσταθούν τον χειμώνα!»

Κι ενώ το κάρβουνο μονολογούσε δυνατά με παράπονο, άκουσε μια γέρικη φωνή πίσω του να λέει:

    – Έτσι είναι οι άνθρωποι!

    – Μα… ποιος μίλησε; είπε και γύρισε πίσω του να δει.
Είδε ένα πελώριο γέρικο πεύκο.

    – Έτσι είναι οι άνθρωποι, ξαναείπε το πεύκο. Όταν σε χρειάζονται για να καλύψουν τις ανάγκες τους σε χρησιμοποιούν καλά καλά κι όταν δεν σε θεωρούν πια χρήσιμο, σε πετάνε στο περιθώριο και σου κολλάνε την ταμπέλα του άχρηστου και του καμένου.

    – Πεύκο μου, σε παρακαλώ, βοήθησέ με! Εσύ, που είσαι τόσο σοφό και ζεις για χιλιάδες χρόνια επάνω σε τούτο τον πλανήτη, πες μου, τι θα μπορούσε να προσφέρει ένα απλό κάρβουνο σαν κι εμένα; Έχω ανάγκη να είμαι χρήσιμο. Θέλω να με νοιάζονται, να με αγαπούν! Πώς θα καταφέρω να βρω την θέση μου στον κόσμο;

    – Αυτό, θα πρέπει να το βρεις μόνο σου. Ψάξε μέσα σου, βαθιά, ρώτα την διαμαντένια σου καρδιά, τι θέλει από τον κόσμο; Τι έχει ανάγκη να αφήσει πίσω της; Με τι τρόπο μπορεί να γεμίσει γαλήνη κι αγάπη; Εγώ, είμαι πεύκο, δεν μπορώ να απαντήσω για την δική σου καρδιά. Εσύ, πρέπει να βρεις μόνο σου τον δικό σου δρόμο.

    – Μα, δεν ξέρω τι πρέπει να κάνω!

    – Το μόνο που πρέπει να κάνεις, είναι να συνεχίσεις να προχωράς, να ελπίζεις και να ονειρεύεσαι. Μην απελπίζεσαι. Μην ακούς ό,τι λένε οι άνθρωποι. Οι περισσότεροι από αυτούς είναι αδαείς και αχάριστοι. Να θυμάσαι πάντα ότι αξίζεις. Αξίζεις πολύ!

    – Μα τι αξία μπορεί να έχει για τον κόσμο, ένα βρόμικο κάρβουνο σαν κι εμένα;

Συνεχίζεται...

       Με εκτίμηση
           κι αγάπη,
    Στέλλα Γιανναδάκη

Copyright: Στέλλα Γιανναδάκη