ΒιβλιοΚΡΙΤΙΚΗ ή ΒιβλιοΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ;

για το μυθιστόρημα της  Μαρίας  Μπονέρη
«Άνθη Λεμονιάς»
Εκδόσεις  ΓΡΑΦΗΜΑ, 2023

Η Μελίνα και η Αρετή είναι δύο αγαπημένες αδελφές που τις ενώνουν δύσκολες  –μα και γλυκιές στιγμές–  καθ' όλη την διάρκεια της παιδικής τους ηλικίας.  Η μεγαλύτερη κόρη, η Μελίνα, ενήλικη πια κι έχοντας την δική της οικογένεια, κάνει τα πάντα για να ξεχάσει το παρελθόν που την πονάει. Προσπαθεί με κάθε τρόπο να το αφήσει πίσω της, εκείνο όμως για κάποιον λόγο βρίσκεται πάντοτε εκεί.  Καθώς η Μελίνα βασανίζεται από σκέψεις, χτυπάει το κουδούνι του σπιτιού της και την επισκέπτεται η αδελφή της, η Αρετή, η οποία τής φέρνει ένα δυσάρεστο, αναπάντεχο νέο. Έχει πεθάνει ο μπαμπάς τους. Ο μόνος άνθρωπος που τις πλήγωσε τόσο πολύ… Έτσι, Μελίνα κι Αρετή κάθονται στον καναπέ και αγκαλιάζοντας η μία την άλλη, ανοίγουν το κουτί των αναμνήσεών τους… Κάπως έτσι επέρχεται η ελευθερία, μα και η λύτρωση!

Διαβάζοντας το βιβλίο  –με την λιτή γραφή τής συγγραφέως–  βλέπουμε να ξετυλίγεται το κουβάρι τής ζωής των δύο κοριτσιών από την αρχή μέχρι την ενηλικίωσή τους, ενώ παράλληλα μαθαίνουμε και για τις ιστορίες των γονιών τους. Η συγγραφέας εδώ μάς αφηγείται ζωές ανθρώπων με τα λάθη και τις αδυναμίες τους, δίχως να προσπαθεί να ωραιοποιήσει καταστάσεις ή χαρακτήρες. Όλοι τους είναι απλοί καθημερινοί άνθρωποι, όπου οι ζωές τους ξεδιπλώνονται στις 306 σελίδες τού βιβλίου, οι οποίες κυλούν σαν γάργαρο νεράκι. Ρέει η αφήγηση τού βιβλίου και μάς συνεπαίρνει.  Κι όπως αναφέρει κάπου η ίδια η συγγραφέας: «Γλυκόπικρη η ζωή σαν τα λεμόνια, μα και γλυκιά όπως το όνομα της Μελίνας!»  Τα ονόματα εδώ και ο τίτλος, καθόλου τυχαία δεν είναι.

Πολλές φορές νιώθουμε να ταυτιζόμαστε με την Μελίνα και την Αρετή. Ταυτιζόμαστε με τις χαρές και τις λύπες τους, με τις αγωνίες τους. Καταλαβαίνουμε την σχέση που έχουν με τις γιαγιάδες και τους παππούδες, την δύσκολη σχέση με τον πατέρα τους αλλά και την σχέση με την μητέρα τους που πάντοτε βρίσκεται στο πλευρό τους. Τα μηνύματα τα οποία περνούν μέσα από το βιβλίο της  Μαρίας  Μπονέρη  είναι πολλά, ωστόσο θα ήθελα να σταθώ σε εκείνα που με άγγιξαν περισσότερο:

• Να αποδεχόμαστε το παρελθόν μας, αφού δεν μπορούμε να το αλλάξουμε.

• Να αντιμετωπίζουμε τα τραύματα και τις δυσκολίες μας κατάματα, δίχως να δειλιάζουμε. Να λύνουμε τυχόν εκκρεμότητες στις σχέσεις μας. Να μην αφήνουμε τίποτε να μάς πονά και να κλείνουμε προσεκτικά ένα ένα τα κεφάλαια της ζωής μας.

• Να προσπαθήσουμε να μην κάνουμε σε όσους αγαπάμε (και στα παιδιά μας) ό,τι μάς έκαναν οι γονείς μας.  Αφού γνωρίζουμε πια τι μας έχει πονέσει, να αποφύγουμε να κάνουμε το ίδιο και στους άλλους, ώστε να μην τραυματίζουμε τους αγαπημένους μας.

• Κάθε δυσκολία στην ζωή μας είναι μία ευκαιρία, η οποία μάς δίνεται απλόχερα για να μάθουμε κάτι. Τίποτε από ό,τι περνάμε δεν έρχεται άσκοπα!  Όλα έχουν κάτι να μάς διδάξουν. Κάτι να μάς πουν.

Η  Μαρία Μπονέρη  γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Θεσσαλονίκη.  Το «Άνθη Λεμονιάς» είναι το πρώτο της μυθιστόρημα.

        Με εκτίμηση
            κι αγάπη,
    Στέλλα Γιανναδάκη