Αν θέλεις συνέχισε την ιστορία...
«Γεια σας! Με λένε Επταποδούλη. Είμαι ένα μωρό χταποδάκι. Βγήκα από το αβγό μου πριν από λίγες μέρες. Η μαμά έκανε τα αβγά της κάπου κοντά στις ακτές της Θάσου. Όλα τα αδελφάκια μου βγήκαν γρήγορα από τα αβγά τους. Μόνο εγώ έκανα τόσο καιρό να βγω και ανησύχησα τη μαμά. Και δεν ήταν μονάχα αυτό… γεννήθηκα μόνο με επτά ποδαράκια και όχι με οχτώ, όπως τα αδέλφια μου. Δεν ξέρω γιατί. Η μαμά λέει πως είμαι μοναδικός. Εγώ δεν ξέρω τι σημαίνει αυτό. Το μόνο που ξέρω, είναι ότι η μαμά με αγαπάει πολύ. Τόσο πολύ που αποφάσισε να ζήσει μονάχα για μένα! Γιατί ξέχασα να σας πω... όλες οι άλλες χταποδίνες μαμάδες πεθαίνουν μόλις βγουν όλα τα μωρά χταποδάκια από τα αβγά τους. Σήμερα θα πάω για πρώτη μέρα στο σχολείο. Θα μάθουμε τι πρέπει να προσέχουμε στον βυθό της θάλασσας και πώς να μην μας ξεγελούν οι πονηροί ψαράδες».
– Μαμά, φεύγω για το σχολείο. Γεια σου! φώναξε ο Επταποδούλης.
– Στο καλό, μωρό μου! απάντησε η μαμά, περήφανη για τον μικρό της.
Έτσι ο μικρός Επταποδούλης ξεκίνησε για το σχολείο. Εκεί είδε πολλά χταποδάκια, άλλα μικρότερα κι άλλα μεγαλύτερα από αυτόν. Γρήγορα όμως, κατάλαβε ότι δεν τον συμπαθούσαν και πολύ οι συμμαθητές του. Εκείνη την ημέρα κατάλαβε τι σημαίνει το να είσαι διαφορετικός! Άκουσε την καινούργια του δασκάλα να λέει:
– Λοιπόν, παιδιά, οι μεγαλύτεροι εχθροί μας είναι τα μεγάλα σαλάχια, οι φώκιες και ο άνθρωπος! Πρέπει να προσέχουμε τους ανθρώπους, περισσότερο από τα μεγάλα ψάρια. Αν λοιπόν, δούμε έναν άνθρωπο μπροστά μας με στολή και μάσκα, τι κάνουμε; Σπίθα, πες μας εσύ, είπε στον Σπίθα που είχε σηκώσει πρώτος το πλοκάμι του.
– Φεύγουμε γρήγορα! Εξαφανιζόμαστε όσο πιο γρήγορα μπορούμε! απάντησε ο Σπίθας.
– Όχι λάθος, απάντησε η δασκάλα. Οι άνθρωποι έχουν ένα πολύ επικίνδυνο όπλο. Λέγεται ψαροντούφεκο. Μπορεί να μας χτυπήσουν με αυτό και να μην προλάβουμε να φύγουμε. Εσύ, Μουρίτσα; Μήπως ξέρεις να μας πεις;
– Εεε… Αλλάζουμε χρώμα για να μην μας δει;
– Σωστά! Αν ο άνθρωπος δεν μας έχει δει. Αν όμως μάς έχει δει; Επταποδούλη, τι κάνουμε;
– Ρίχνουμε μελάνι και θολώνουμε τα νερά. Μετά κρυβόμαστε μέσα στην πιο κοντινή ρωγμή ενός βράχου. Απάντησε ο Επταποδούλης, αφού το σκέφτηκε λιγάκι.
– Μπράβο! επιβράβευσε η δασκάλα.
– Μίλησε και ο κουτσός! ψιθύρισε ο Σπίθας.
– Το μάθημά μας τελείωσε για σήμερα. Βγείτε σιγά σιγά όλοι έξω από το σχολείο κι ελάτε αύριο την ίδια πάλι ώρα.
Βγαίνοντας έξω ο Επταποδούλης θέλησε να κάνει νέους φίλους.
– Γεια σου, Μουρίτσα! είπε ο Επταποδούλης.
– Γεια σου και σέν...! δεν πρόλαβε να πει ο Μουρίτσας και μπήκε στην μέσα ο Σπίθας.
– Ε!ε! Τι κάνεις εκεί; Μιλάς στον κουτσό; Πάμε γρήγορα να φύγουμε! είπε ο Σπίθας, πήρε μαζί του τον Μουρίτσα κι έφυγαν.
– Μα, γιατί; Τι του έκανα; αναρωτήθηκε ο Επταποδούλης και γύρισε στο σπίτι σκεφτικός.
Αυτό γινόταν σχεδόν κάθε μέρα. Μόλις ο Επταποδούλης μιλούσε σε κάποιον, όλα τα χταποδάκια τού γυρνούσαν την πλάτη κι έφευγαν μακριά. Κανένας δεν του μιλούσε! Ο Σπίθας ήταν ο πιο κακός μαζί του. Τον έσπρωχνε με το κεφάλι του για να τον διώξει από την παρέα. Ο Επταποδούλης τον φοβόταν. Έτσι, το έβαζε πάντα στα πόδια, με κατεβασμένο το κεφάλι χωρίς να πει τίποτα. Σε λίγο καιρό ο Επταποδούλης κατάλαβε ότι δεν τον ήθελε κανείς! Ο καημένος μια σκοτεινή μέρα δεν άντεξε και γύρισε στο σπίτι κλαίγοντας...
Συνέχισε την ιστορία. Πώς φαντάζεσαι να τελειώνει η ιστορία για τον ήρωά μας;
H μανούλα του Επταποδούλη,
Στέλλα Γιανναδάκη
1ος Έπαινος Λογοτεχνίας του Επταποδούλη στο πλαίσιο των
Πολιτιστικών Αγώνων 2007 που οργάνωσε ο
ΔΗΜΟΣ ΗΡΑΚΛΕΙΟΥ
1ος Έπαινος Λογοτεχνίας
Με εκτίμηση
κι αγάπη,
Copyright: Στέλλα Γιανναδάκη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Ευχαριστούμε !